Verveeld kruip ik op bed. Het matras ligt hard en het kussen moet nodig opgeschud worden maar het kan ermee door. In mijn hoofd zoek ik naar verhalen die mijn vader me vroeger vertelde voor ik naar bed ging. Maar ik lijk ze steeds sneller te vergeten.
Vroeger, voordat mijn vader overleed aan een auto ongeluk, geloofde ik nog in sprookjes. Ik geloofde oprecht dat elk meisje een prinses kon zijn en dat er voor iedere prinses een prins op een wit paard was. Maar na het ongeluk van mijn vader kwam ik erachter dat sprookjes niet bestaan. Hij had me nooit verteld over vaders die overleden nadat een dronken chauffeur met een vrachtwagen op hen inreed. Die dingen horen nou eenmaal niet in sprookjesland.
Vroeger, voordat mijn vader overleed aan een auto ongeluk, geloofde ik nog in sprookjes. Ik geloofde oprecht dat elk meisje een prinses kon zijn en dat er voor iedere prinses een prins op een wit paard was. Maar na het ongeluk van mijn vader kwam ik erachter dat sprookjes niet bestaan. Hij had me nooit verteld over vaders die overleden nadat een dronken chauffeur met een vrachtwagen op hen inreed. Die dingen horen nou eenmaal niet in sprookjesland.
Ik strijk met mijn vingers over de stugge stof van mijn bed en mijn ogen glijden door de kamer.
Soms mis ik mijn oude slaapkamer. Na mijn vaders dood gingen we al snel verhuizen. Ik, Cassandra, Chantal en Maxime. Stiefmoeder en stiefzusjes. Ze zorgen voor me, op hun eigen manier, maar toch heb ik niet het gevoel dat we familie zijn. Misschien mis ik mijn vader wel te erg.
Soms mis ik mijn oude slaapkamer. Na mijn vaders dood gingen we al snel verhuizen. Ik, Cassandra, Chantal en Maxime. Stiefmoeder en stiefzusjes. Ze zorgen voor me, op hun eigen manier, maar toch heb ik niet het gevoel dat we familie zijn. Misschien mis ik mijn vader wel te erg.
Mijn gepeins over een nieuw sprookje wordt verstoord als mijn telefoon begint te piepen. Het is een afdankertje van Maxime en vreemd genoeg staan er tandafdrukken op. Desondanks werkt hij nog goed.
De tekst op het beeldscherm bevat slechts 1 woord: 'slaapkamer.' Kreunend druk ik de whatsapp van mijn stiefmoeder weg en dwing mezelf om op te staan.
Nog geen minuut later sta ik in Cassandra's slaapkamer, waar ik zelden kom. Mijn stiefmoeder zelf staat voor de spiegel en bewondert haar nieuwe neus.
De tekst op het beeldscherm bevat slechts 1 woord: 'slaapkamer.' Kreunend druk ik de whatsapp van mijn stiefmoeder weg en dwing mezelf om op te staan.
Nog geen minuut later sta ik in Cassandra's slaapkamer, waar ik zelden kom. Mijn stiefmoeder zelf staat voor de spiegel en bewondert haar nieuwe neus.
Inmiddels heeft ze zoveel operaties gehad dat er van de neus zelf niet veel meer over is maar over een maand zal de volgende wel weer op de planning staan.
'Wat is er?' vraag ik nors. Cassandra staart gelukzalig in de spiegel.
'Hoe staat het?' glimlacht ze. Ik probeer het rollen met mijn ogen te verhullen maar ze heeft alleen oog voor zichzelf.
'Het is weer een iets anders,' zeg ik voorzichtig, 'Wat is er nou?'
Cassandra draait zich om en haar gezicht trekt in een vreselijke grijns die voor lieflijk moet doorgaan.
'Wat is er?' vraag ik nors. Cassandra staart gelukzalig in de spiegel.
'Hoe staat het?' glimlacht ze. Ik probeer het rollen met mijn ogen te verhullen maar ze heeft alleen oog voor zichzelf.
'Het is weer een iets anders,' zeg ik voorzichtig, 'Wat is er nou?'
Cassandra draait zich om en haar gezicht trekt in een vreselijke grijns die voor lieflijk moet doorgaan.
'Staat het eten al klaar?' vraagt ze. Mijn hart slaat over. Helemaal vergeten.
'Nog wat laatste dingetjes eraan toevoegen,' zeg ik terwijl ik mijn gezicht in de plooi trek. Cassandra's ogen versmallen en ze kijkt me wantrouwend aan. Ik heb nooit erg goed kunnen liegen.
'Je bent het weer vergeten?' Langzaam kijk ik hoe het gezicht van mijn stiefmoeder in elkaar stort. Als ze kwaad wordt zie je de rimpels rond haar ogen en voorhoofd extra goed zitten.
'Ik had huiswerk,' mompel ik verontschuldigend.
'Nog wat laatste dingetjes eraan toevoegen,' zeg ik terwijl ik mijn gezicht in de plooi trek. Cassandra's ogen versmallen en ze kijkt me wantrouwend aan. Ik heb nooit erg goed kunnen liegen.
'Je bent het weer vergeten?' Langzaam kijk ik hoe het gezicht van mijn stiefmoeder in elkaar stort. Als ze kwaad wordt zie je de rimpels rond haar ogen en voorhoofd extra goed zitten.
'Ik had huiswerk,' mompel ik verontschuldigend.
'Een meisje hoeft geen huiswerk te maken. Die moet leren koken en schoonmaken,' snauwt Cassandra. Ik sla mijn ogen neer. 'Ik moet hierna toch werk zoeken,' zeg ik zachtjes. We hebben deze discussie inmiddels al zo vaak gevoerd dat ik haar antwoord al kan dromen.
'Ella, liefje,' begint ze op poeslieve toon, 'Er zijn twee soorten vrouwen in deze wereld. Het soort die thuis blijven en voor hun man zorgen. En het soort dat hun leven verdoen met één of ander baantje achter de kassa omdat ze te lelijk zijn om hun man te kunnen krijgen.' Ze strijkt een lok haar uit mijn gezicht.
'En voor kassa werk heb je geen opleiding nodig. Dus verdoe je je tijd met huiswerk maken terwijl de rest van je gezin honger heeft. Is dat niet een tikkeltje egoïstisch, lieverd?'
'Ella, liefje,' begint ze op poeslieve toon, 'Er zijn twee soorten vrouwen in deze wereld. Het soort die thuis blijven en voor hun man zorgen. En het soort dat hun leven verdoen met één of ander baantje achter de kassa omdat ze te lelijk zijn om hun man te kunnen krijgen.' Ze strijkt een lok haar uit mijn gezicht.
'En voor kassa werk heb je geen opleiding nodig. Dus verdoe je je tijd met huiswerk maken terwijl de rest van je gezin honger heeft. Is dat niet een tikkeltje egoïstisch, lieverd?'
Ik knik en haast me naar de keuken.Terwijl ik groenten fijn hak voor een herfstsalade, kijk ik uit over Bridgeport. Nu de schemering begint in te vallen springen de lichtjes van de brug aan. Genietend staar ik naar het uitzicht. Vanaf ons penthouse heb je uitzicht op de villa's van de allerrijkste van de stad, de bergen en de enigszins vervuilde rivier. De moed zakt me weer in de schoenen.
Sprookjes hebben geen vervuilde rivieren.
Ik knutsel snel het avondeten in elkaar, dek de tafel en stuur iedereen hetzelfde berichtje op whatsapp: 'Eten klaar.' Vervolgens sluit ik mezelf op in mijn kamer met een bord op schoot. Ik mag nou eenmaal nooit mee eten met de anderen.
Sprookjes hebben geen vervuilde rivieren.
Ik knutsel snel het avondeten in elkaar, dek de tafel en stuur iedereen hetzelfde berichtje op whatsapp: 'Eten klaar.' Vervolgens sluit ik mezelf op in mijn kamer met een bord op schoot. Ik mag nou eenmaal nooit mee eten met de anderen.